روش جدیدی که به رشد استخوان کمک می کند
به گزارش فیکس سرور، تعدادی از محققان دانشگاه مارتین لوتر هاله ویتنبرگ و دانشگاه لایپزیگ آلمان و دانشگاه اویرو پرتغال در جدید ترین مطالعه شان دریافتند روش جدید «Packaged-DNA» می تواند به تحریک ترمیم استخوان به صورت موضعی و هدفمند کمک نماید.
به گزارش فیکس سرور به نقل از ایسنا و به نقل از آی او، پژوهشگران دانشگاه مارتین لوتر هاله ویتنبرگ(MLU) در یک بیانیه مطبوعاتی اعلام نمودند که این نوآوری پیشگامانه در زمینه پزشکی می تواند بعد از یک شکستگی پیچیده یا پس از دست دادن شدید بافت بعد از جراحی مفید باشد. پژوهشگران پروسه جدیدی را توسعه داده اند که در آن مواد ایمپلنت را با یک ماده زیستی فعال شده با ژن می پوشانند که این امر سلول های بنیادی را ملزم به تولید بافت استخوانی می کند.
بهینه سازی قدرت ترمیم استخوان استخوان ها نمونه جالبی از توانایی بدن برای بازسازی هستند. آنها می توانند عملکرد کامل خودرا حتی بعد از شکستگی به لطف توانایی خود در ایجاد بافت جدید و انعطاف پذیری در محل شکستگی به دست آورند. پروفسور «توماس گروت» رییس گروه تحقیقاتی مواد بیومدیکال از دانشگاه مارتین لوتر هاله ویتنبرگ اظهار داشت: وقتی صحبت از شکستگی های پیچیده یا از دست دادن بافت بزرگ می شود، قدرت خود ترمیمی استخوان کافی نیست. در چنین مواردی، ایمپلنت ها برای تثبیت استخوان، جایگزین بخش هایی از مفاصل یا رفع نقص های بزرگ تر با مواد تجزیه پذیر مورد نیاز هستند. موفقیت چنین ایمپلنت هایی تا حد زیادی به این بستگی دارد که چقدر در استخوان گنجانده شده اند. در سالهای اخیر کوشش های زیادی برای پشتیبانی از این پروسه با پوشش ایمپلنت ها با مواد فعال زیستی برای فعال کردن سلول های استخوانی و سلول های بنیادی مزانشیمی انجام شده است.
سلول های بنیادی مزانشیمی قادر به تولید انواع مختلف بافت هستند، با اینحال فعال کردن آنها برای بازسازی خاص استخوان می تواند چالش برانگیز باشد. در چنین مواردی، ماتریکس خارج سلولی نقش مهمی ایفا می کند. گروت توضیح داد: بافت بین سلول های استخوانی از کلاژن و کندرویتین سولفات تشکیل شده است. می توان آنرا بطور مصنوعی تکثیر کرد و روی سطح ایمپلنت ها اعمال کرد تا زیست فعال شوند. این امر تضمین می نماید که ایمپلنت ها بهتر گنجانده شده و احتمال رد شدن آنها توسط بدن کمتر است. داروها و فعال کننده ها نیز می توانند به ماتریکس خارج سلولی مصنوعی اضافه شوند تا رشد استخوان را تحریک کنند. یکی از این فعال کننده ها، پروتئین BMP-۲ است که هم اکنون در همجوشی ستون فقرات یا برای درمان شکستگی های پیچیده و غیرقابل التیام استفاده می شود. با این وجود، مطالعات نشان داده اند که دوز بالای BMP-۲ مورد نیاز می تواند به تشکیل بافت استخوانی کنترل نشده در عضله اطراف و همین طور سایر عوارض جانبی نامطلوب منجر شود.
یک رویکرد متفاوت بنابراین، پژوهشگران از هاله، لایپزیگ و آویرو روشی را پیشنهاد می کنند که سلول های بنیادی را به روشی هدفمندتر تحریک می کند و عوارض جانبی بسیار کمتری به وجود می آورد. یکی از مواردی که آنها روی آن تمرکز می کنند، افزایش طراحی ماتریکس خارج سلولی است. آنها از یک فناوری لایه به لایه ویژه برای اعمال ماده زیستی روی ایمپلنت استفاده می نمایند. این امر آنها را قادر می سازد تا ترکیب، ساختار و خواص آنرا در سطح نانو کنترل کنند. توماس گروت اضافه کرد: این یک پروسه پیچیده است که ما آنرا کامل کرده ایم. این طراحی در سطح نانو برای کاربردی کردن مواد زیستی مفیدست.
در اینجا آنها بجای این که مقادیر زیادی از BMP-۲ را مستقیما در لایه زیستی وارد کند و خطر انتشار غیرقابل کنترل را به همراه داشته باشد، قطعات دی. ان. ای را در نانوذرات لیپیدی بسته بندی می کنند و بعد از کاشت ایمپلنت، دی. ان. ای به سلول های بافت استخوانی مهاجرت می کند و آنها را برای تولید BMP-۲ تحریک می کند. این به نوبه خود سلول های بنیادی استخوان ساز را فعال می کند.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب